Άγιος Έρωτας: Σκιές από το παρελθόν στοιχειώνουν τη Σοφία – «Ήμουν έντεκα. Ήταν εκείνος…»

 

Η Σοφία αντιμέτωπη με το παρελθόν της – Μνήμες που πονάνε

Μια σιωπηλή διαδρομή προς το παλιό εξοχικό σπίτι μετατρέπεται σε πύλη αναμνήσεων για τη Σοφία. Η Θάλεια την οδηγεί εκεί με την ελπίδα να βρει απαντήσεις, αλλά η επίσκεψη γίνεται αφορμή για έναν ψυχικό σεισμό. Μια γωνιά του σπιτιού, μια μυρωδιά, ένα ίχνος του χρόνου — όλα συνεργούν στο να πυροδοτήσουν ένα κύμα αναμνήσεων.

Η Σοφία, κρατώντας το κεφάλι της, ψιθυρίζει σπασμένα λόγια που κόβουν την ανάσα:
«Ήμουν έντεκα… Ήταν εκείνος… Κάποιος…»

Δεν θυμάται το πρόσωπο, αλλά θυμάται τον τρόμο. Οι εικόνες που έρχονται είναι σκοτεινές, σπασμένες, γεμάτες φόβο. Και το πιο ανησυχητικό; Ξανά και ξανά, προσκολλάται στον πατέρα της σαν μοναδικό καταφύγιο:
«Μόνο ο μπαμπάς με προστάτευε», λέει συνεχώς, σαν να προσπαθεί να σβήσει τη φρίκη με ένα ψέμα ή μια απελπισμένη αλήθεια.

Η Χλόη σε κρίση: Μια φρικτή επίθεση και ένας δεσπότης στο στόχαστρο

Την ίδια ώρα, μια άλλη ιστορία εκτυλίσσεται με φρενήρη ρυθμό. Ο πατήρ Νικόλαος βρίσκεται αιμόφυρτος στην άκρη του δρόμου, ενώ η Χλόη, τραυματισμένη και σε πανικό, τρέχει ουρλιάζοντας για βοήθεια. Η σκηνή είναι δραματική: το πρόσωπό της πλημμυρισμένο από αίμα και τρόμο, η κραυγή της διαπεραστική.

Το αυτοκίνητο του δεσπότη με την Ολυμπία σταματά απότομα μπροστά της.
«Βοηθήστε μας! Τον σκότωσαν!» φωνάζει με σπασμένη φωνή.
Το σοκ είναι διάχυτο, αλλά οι δύο επιβάτες δεν διστάζουν — μεταφέρουν και τους δύο στο νοσοκομείο.

Ο Νικόλαος τελικά διαφεύγει τον κίνδυνο, αλλά μια νέα σύγκρουση φουντώνει. Η Χλόη στρέφεται με οργή στον δεσπότη:
«Γιατί δεν λες την αλήθεια; Κι εσύ έχεις ευθύνη!»
Η κατηγορία είναι σαφής, αλλά εκείνος σιωπά. Πίσω του, η Ολυμπία κοιτά σιωπηλά, προβληματισμένη.

Ψυχρότητα και εντάσεις στο νοσοκομείο

Την ίδια στιγμή, ο Παύλος πλησιάζει την Ολυμπία με υποψία.
«Τι δουλειά είχατε μέσα στο δάσος; Ξέρω ότι κάτι κρύβετε», της λέει με παγερό τόνο.
Η ένταση είναι εμφανής, αλλά η Ολυμπία επιλέγει τη σιωπή.

Σε άλλη γωνιά του νοσοκομείου, ο Πέτρος προσπαθεί να γεφυρώσει την απόσταση με τον Στέφανο.
«Δεν ήθελα να σε πληγώσω…»
Όμως ο Στέφανος είναι αμετακίνητος:
«Εσύ δεν ήσουν αυτός που πλήγωσε. Εσύ πάντα ήξερες», του απαντά και τον αφήνει μόνο, βυθισμένο στις σκιές των επιλογών του.